Inna z polskich nazw tego ptaka brzmi synogarlica turecka.Wzięło się to stąd, że prawdopodobnie do południowo-wschodniej części Europy zawłóczyli ją Turcy osmańscy. Pierwotnie gatunek ten zamieszkiwał Indie oraz Cejlon. Po raz pierwszy naturalną migrację stwierdzono w 1835 r. na terenie bułgarskiego Plowdiw. Do lat trzydziestych synogarlica trzymała się Półwyspu Bałkańskiego. W 1936 r. zauważono pierwsze sierpówki w Budapeszcie , na terenie ówczesnej Czechosłowacji, w 1939 r. w Zagrzebiu, w roku 1949 w wielu miejscowościach Niemiec itd. W Polsce odnotowano odnalezienie pierwszego gniazda synogarlicy tureckiej w maju 1940 na Śląsku, w okolicach Oleśnicy. W roku 1943 gnieździła się już w Lublinie oraz Tarnowie. Od roku 1950 rozpoczęła legi w Krakowie. W 1952 rozprzestrzeniła się do wybrzeży Bałtyku.
Należy do rodziny gołębiowatych. Długość ciała: 29-35 cm Niewielki gołąb o beżowoszarym ubarwieniu z półobrożą na szyi. Ogon biało-czarny od spodu. Obecnie jest pospolitym ptakiem w osadach ludzkich. Występowanie: Cały kraj – osady ludzkie, zwłaszcza miasta dużej i średniej wielkości. Preferuje dzielnice dość bogate w zieleń, zwłaszcza mające charakter willowy. Występuje też na obrzeżach lasów. Średnio liczny ptak lęgowy. Gniazdo: Niewielka platforma z cienkich patyczków, często prześwitująca. Lęg: 2 białe jaja. Wysiadywanie: 15-18 dni. Młode są lotne po 15-19 dniach. Pokarm: nasiona i owoce roślin zielnych i traw. Ptak osiadły, chroniony.
